Weg naar verlossing...

24 mei, 2020

Eigenlijk ben ik nooit echt tevreden geweest met mijzelf en daarmee bedoel ik mijn uiterlijk … Eigenlijk is dat niet helemaal waar. Ik denk dat het tot een jaar of 12/13 prima was. Het begon met een brilletje, een opmerking hier en daar. Het pesten op de lagere school in de laatste klas. Ik denk dat dit alles bijgedragen heeft aan mijn onzekerheid. Achteraf heb ik het me allemaal veel te veel aangetrokken. Maar zeg dat maar eens aan een meisje van die leeftijd. Die ziet dat niet...helaas. Had ik het maar gezien, dan was het allemaal anders gelopen. Ik heb jaren gekampt met een eetstoornis, wat begon op mijn 17e. Inmiddels heb ik het wel onder controle, maar soms komt dat stemmentje weer om de hoek en dan valt het niet altijd mee. Ik denk dat je een eetstoornis voor life hebt, niet voor even helaas. 

Om mijn verhaal niet te lang te maken..maken we even een sprongetje. Na 3 kinderen, inclusief lang borstvoeding geven. Waren mijn boobies niet meer wat het geweest was. Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik met die eerdere boobies ook allesbehalve tevreden was. Maar dat terzijde… (Mijn partner steunde me volledig, al had een borstvergroting van hem niet gehoeven) starte ik een zoektocht naar mijn nieuwe uiterlijk en wat mij het ultieme geluk zou geven (dacht ik toen nog). 

Ik moet eerlijk zeggen dat mijn nieuwe “ik” mij in eerste instantie wel beviel. Ze waren oprecht prachtig. Maar om nu te zeggen dat ze mij het ultieme geluk brachten.. nee, dat was natuurlijk niet het geval. Maar ze waren prachtig, dat wel..

Na een aantal jaren begon ik vage klachten te krijgen. Ik liep heel wat artsen af en en niemand kon ooit wat vinden. Mijn ouders bestookten mij regelmatig met krantenartikeltjes, of berichten via tv welke ze hadden gezien. … Maar ik wilde er (nog) niet aan. De angst voor de explantatie, maar vooral voor daarna, was groter dan mijn gezondheid. (Ik hoor je denken… hoe dom.. en ik weet het).

Toch kon ik het de laatste jaren niet meer ontkennen. Ik werd langzaam, geestelijk naar een operatie toe geduwd. Tot er op een gegeven moment geen ontkomen aan was. Ergens halverwege de winter viel ik van mijn bijrijdpaardje Wynona. (Ik denk dat ze aanvoelde dat ik verlost moest worden van die vieze ballast) ;-)

In elk geval trok ze een sprintje met uiteindelijk een flinke bokpartij.. En daar ging ik, hoog door de lucht en vallend op mijn zij. Ik dacht minstens dat ik een paar ribben of mijn heup gebroken had. Maar dat was niet het geval. Ik was eigenlijk met mijn bovenarm op rechterborst gevallen. Op zich viel het dus mee... Maar hoogstwaarschijnlijk is de prothese (welke al lek was) geexplodeerd. Daarna ging het bergafwaarts, ik werd zieker en zieker. Had vaak koorts, pijn in mijn gewrichten. Knieen, heupen, rug, schouder, handen etc.. Mijn spieren waren pijnlijk en ik was zo ontzettend moe, dat ik er soms beroerd van was. Met deze klachten ging ik weer terug naar de huisarts, welke me doorverwees naar de borsten poli in het Martini Ziekenhuis. Op de mammografie en de echo was het duidelijk te zien. Links was gescheurd, rechts was een chaos. Dit alles was vlak voor de corona crisis, dus alle geplande afspraken werden gecanceld. Ik had het daar wel moeilijk mee. Nu de knoop doorgehakt was en nu ik zeker wist dat het allemaal door die siliconen protheses kwam, wilde ik er zo snel mogelijk van af. 

Gelukkig kwam begin mei het verlossende telefoontje, de boel kwam weer op gang en de telefonische intakes werden gepland. 13 mei ben ik geopereerd en ben ik verlost van de ziekmakers in mijn lijf. Inmiddels zijn we anderhalve week verder en ben ik de pijnstillers aan het afbouwen.

Omdat ik toch graag met eigen ogen wilde zien wat mijn lijf zo ziek maakte vroeg ik de foto’s op. Helaas geen foto’s van de kapsels die ook verwijderd waren. Maar de foto’s van de protheses zeggen genoeg... voor mij waren ze toch wel erg confronterend

Op de foto is duidelijk te zien dat links nog redelijk in tact was. Maar wel degelijk gescheurd en met siliconen resten op de buitenkant. Rechts is werkelijk schokkend. Helaas is het nog niet gedaan met mijn klachten. Ze hebben niet alles uit mijn lijf kunnen krijgen. Al jaren migreren de siliconen door mijn lijf. Zit het in mijn lymfeklieren en waar nog niet meer. Ik heb verhoogde kans op lymfeklierkanker. Maar ik ben positief.. de grootste verwekkers zijn er uit. Mijn nieuwe “ik” is acceptabel en het herstel gaat best goed. Ik moet oppassen dat ik niet te snel wil. Dat ik mijn lijf rust gun om te herstellen. Dat ik wen aan de beschadigde boobies vol littekens,.. maar dat komt goed. De chirurg heeft een knap staaltje werk geleverd.. al zeg ik het zelf… Nu de rest nog…

27 maart 2023

Even een update mbt bovenstaande. Op 24 mei 2020 had ik hoop dat ik snel zou opknappen. Niets is minder waar. Ik ben lichamelijk nog geen streep verder gekomen en geestelijk heb ik van alles ook een flinke knauw gekregen. Ik heb pijn, pijn in mijn spieren, armen, benen, rug. Pijn in mijn pezen, aanhechtingen en ik ben chronisch moe. Zo moe dat ik soms amper uit mijn ogen kan kijken. Ik voel me soms ziek, heb hoofdpijn en ervaar door alles ook nog eens veel stress. Het is een cirkeltje aan het worden waar ik niet uit lijk te komen. Elke stap die ik zet is zwaar, mijn lijf voelt zwaar en mijn leven voelt zwaar.. Ik zou willen dat ik een knopje had die alles terug kon draaien.. terug naar mijn perfecte zelf zonder lelijke borsten met littekens, terug naar gezondheid en terug naar wie ik ooit was.

Maar helaas, die knop bestaat niet en ik moet dealen met de situatie en mijn lijf..