Mijn nieuwe lijf begint al aardig te wennen. Ik moet zeggen dat het best mooi is geworden. Rink, mijn lief zegt nog wel eens.. ik snap best dat het moeilijk is. Maar eigenlijk valt het best mee. Ik ben vrij nuchter en het is gewoon zoals het is.. dit is mijn nieuwe ik en dat is best ok. Ik weet zeker dat er vrouwen zijn die het minder getroffen hebben.. zelfs zonder littekens. Dus is er geen ruimte om daar over te zeuren en te klagen.
Want dat laatste doe ik naar mijn inziens al meer dan genoeg. Dagelijks heb ik pijn, ben ik vermoeid, tot ik er beroerd van wordt. Het minste wat ik doe lijd tot een uitputtingslag. Ik wordt daar soms ook wel verdrietig van, ik ben nog zo jong, maar voel me vaak 80. Ik probeer wel hoor. Zoals van de week. Stukje fietsten.. heerlijk, half uurtje wandelen (wat al iets minder was) of even een uurtje naar de paarden. Niet eens rijden, maar gewoon ff kletsen, (te lang) staan en kwartiertje longeren.. Ik wil het niet opgeven en stil zitten is naar mijn inziens helemaal achteruit gang. Maar na een dag (oh en ik doe echt niet al deze dingen tegelijk.. ik spreid alles over de week)...kan ik geen puf of bah meer zeggen. Ik ben dan helemaal op..
Dus dan is zo’n moment als gister, waarbij ik uit de kleren moest maar peanuts. Ik moest namelijk voor rontgenfoto’s naar het ziekenhuis omdat mijn heup en rug even nader bekeken moesten worden. Een start van een groter onderzoeksplan ivm al mijn klachten.
Voor de eerste keer in het Wilhelmina ziekenhuis in Assen. Eerder was ik vaste klant in Groningen.. en ik hou erg van alles wat bekend is. Maar nu dus naar Assen. Pasje laten maken, zoeken naar de juiste looproute en ja zelfs hier presteer ik het om te verdwalen. Nog maar net op tijd ga ik in de wachtruimte zitten (na tig checks en desinfectie materialen).
Een jonge gast komt me halen, zegt me dat ik alles uit moet doen.. dus ook al mijn bovenkleding, inclusief bh. Normaliter zou ik daar niet over nagedacht hebben. Maar nu besloop me toch een gedachte van ...mmm.. moet dat? Dus zo gezegd zo gedaan.. De gast in kwestie geeft professioneel aanwijzingen en ik denk alleen maar.. wat zal hij denken? “Waarom zal deze mevrouw geopereerd zijn?” Zo te zien nog maar pas geleden...” .. etc..
Maar hij laat natuurlijk niets blijken en binnen 5 minuten ben ik klaar en zelfs alweer aangekleed.
Ik stel me aan hou ik me voor. Deze gast ziet zoveel bloot voorbij komen, in alle vormen en maten, met borsten, maar vast ook zonder borst(en). Dat ik dan toch maar mijn schouders ophaal... Ze zijn gewoon best goed gelukt.
Dus laten we dat hoofdstuk sluiten, het is klaar. Nog wat herstel, qua inwendige genezing. Maar dat stelt maar weinig voor.
Belangrijker nog.. ik wil weer fit zijn en me gezond voelen. Energie hebben.. En vooral niet meer klagen..
Comments
Post a Comment