Nou.. het is inmiddels alweer half september.. nog 2 weekjes te gaan en dan is het kampeer seizoen voorbij. Ondanks de corona en mijn herstel hebben we een heerlijke zomer gehad zo vlak bij huis. Om me heen zijn andere vaste gasten hun tijdelijke huis aan het schoonmaken en opruimen. Ieder in zijn eigen tempo en manier. Achter op het veld waren ze er makkelijk mee. De auto met aanhangwagen werd voor gereden, de voortent werd er afgetrokken en stoelen en tafel werden met een boog op de kar gesmeten. Bij aankomst een paar maanden terug ging het eigenlijk net zo, maar dan andersom. Gister kwamen ze terug en gingen ze met gierende banden het terrein af.
Naast me zijn ze al weken bezig, elke dag een beetje en tot in de puntjes.. geen kiertje wordt overgeslagen. Manlief van achter in de 70 staat onder aan de trap. Vrouwlief staat op de trap wiebelend het dak schoon te maken.
Rink en ik hebben alles in een avond gedaan zo’n twee weken geleden. Ook netjes.. maar snel. Nu hebben we alleen de luifel er nog voor, dus met mooi weer is het hier nog prima toeven. We gaan ook nog een weekje “echt op vakantie”. We gaan helemaal naar Losser in Twente.. een andere omgeving, geen werk en alleen maar wandelen, fietsen en niksen. Maar dan is het ook echt klaar met kamperen en moeten we wachten tot 1 april wanneer we het terrein hier weer op mogen.
Met mijn gezondheid gaat het zo zo... Nu ik dit schrijf heb ik weer pijnlijke handen en een ontstoken kootje van mijn wijsvinger. Afgelopen zaterdag schoot het in mijn nek bij het uitrekken, een wervel schoot verkeerd en ik kon geen kant meer op. Smiddags lag ik op de behandeltafel bij de chiropractor. Of het helpt weet ik nog niet, ben het traject maar in gegaan. Hij neemt gelijk mijn heup mee en dat heb ik gister geweten.
Ik weet niet of je ooit bij een chiropractor bent geweest? Ik niet en ik durfde ook eigenlijk nooit. Maar omdat ik zo vast zat had ik het idee dat dit misschien mijn verlossing zou zijn. De eerste keer viel eigenlijk wel mee. Deze kraker heeft als beleid dat je eerst gemasseerd wordt door een masseur en daarna komt hij ten tonele. Gister had ik dus een andere masseur (er lopen er blijkbaar meer).. een dame(tje). Iel en klein van stuk, Odette heet ze en ik zag nog geen vuiltje aan de lucht.. tot ze begon. Mijn hemel, ik denk dat alledrie mijn bevallingen minder erg waren dan Odette haar “magische” handen. Het waren in elk geval 12 lange minuten en ik denk dat ze in de wachtkamer wel gedacht moeten hebben dat er op zijn minst iemand werd vermoord.
Maar goed, dan denk je het ergste te hebben gehad en dan komt mijnheer de kraker... de mijne komt oorspronkelijk uit Amerika, praat met een zwaar accent en ik heb moeite om hem te volgen. Hij legt uit wat hij gaat doen, komt op zich geïnteresseerd over, maar ik heb toch het idee dat het een soort van zelfde verhaal is die hij elke keer en tegen iedereen afsteekt. Ik laat het maar in het midden.. ik wil gewoon van mijn pijn af en niet als een bejaarde van bed komen elke dag.
Al met al is het een hele bijzondere ervaring, hij legt je in een houtgreep, duwt, trekt en overal hoor ik gekraak en geknak. Of dit mij een flexibel lijf gaat geven zonder pijn.. we zullen het zien. Overtuigd ben ik nog niet, maar een mens probeert wat en wie weet.. de wonderen zijn de wereld nog niet uit tenslotte.
In elk geval..(piep kraak.. kreun.)... wordt vervolgd. 🥴🥴
Comments
Post a Comment