Liekepiekster

Zoals jullie misschien wel weten zijn we al heel wat jaren in het bezit van huisdieren. Honden, vissen katten..  Ik heb een jaar of 10 een cattery gehad en uiteindelijk ben ik daar mee gestopt. Mensen vragen mij wel eens, mis je het niet? Maar om eerlijk te zijn kan ik volmondig nee zeggen. Natuurlijk mis ik die kleine frummeltjes, die mooie momenten tijdens de geboorte. Dat je moederpoes bij kan staan en ze al haar vertrouwen aan jou geeft. Dat geeft een band voor altijd wat niemand me meer af kan pakken. Maar ik zeg nee omdat het me ook veel stress en verdriet heeft gebracht en dat was voor mij gewoon veel te zwaar.   Nou ben ik er niet echt mee opgegroeid, de liefde voor dieren. Mijn moeder was altijd wel een dierenvriend, maar mijn vader helemaal niet. Zelf was ik altijd al gek op alle dieren. Paarden vooral.. ooit wilde ik er een voor mijzelf. Maar tot op heden is dat nog niet gelukt.... Maar goed.. je kunt niet alles hebben en we moeten realistisch blijven. Gelukkig...

Het is nog vroeg..of ik bedoel.. het was weer vroeg. Tijd is natuurlijk subjectief, eigenlijk heb ik nog amper geslapen, tig keer wakker en blij dat het weer ochtend was. Normaliter beginnen de vogeltjes al om een uur of 4 te fluiten en te zingen. Maar “vanmorgen” was het vooral de regen die ik hoorde kletteren op het dak van caravan en voortent. Ik besluit er maar samen met Rink om kwart voor zes uit te gaan. Theetje drinken en journaal kijken. Het weer voorspelt niet veel goeds. Ik moet denken aan al die arme mensen die in hun tentje met kleine kinderen ergens in Nederland op een camping staan. Na een dag ben je hier wel flauw van kan ik je zeggen. Ik niet, ik voel me verwend, gezegend.. en zet de kachel lekker aan, maak koffie en ga me bedenken wat ik deze lange natte dag eens ga doen.  Straks eerst even een poosje werken. Inmiddels ben ik weer begonnen en het gaat de ene dag beter dan de andere dag. Maar ik ben blij dat ik er weer langzaamaan de draad weer aan het oppakken ben....

Zelf acceptatie.. Mijn nieuwe lijf begint al aardig te wennen. Ik moet zeggen dat het best mooi is geworden. Rink, mijn lief zegt nog wel eens.. ik snap best dat het moeilijk is. Maar eigenlijk valt het best mee. Ik ben vrij nuchter en het is gewoon zoals het is.. dit is mijn nieuwe ik en dat is best ok. Ik weet zeker dat er vrouwen zijn die het minder getroffen hebben.. zelfs zonder littekens. Dus is er geen ruimte om daar over te zeuren en te klagen.  Want dat laatste doe ik naar mijn inziens al meer dan genoeg. Dagelijks heb ik pijn, ben ik vermoeid, tot ik er beroerd van wordt. Het minste wat ik doe lijd tot een uitputtingslag. Ik wordt daar soms ook wel verdrietig van, ik ben nog zo jong, maar voel me vaak 80. Ik probeer wel hoor. Zoals van de week. Stukje fietsten.. heerlijk, half uurtje wandelen (wat al iets minder was) of even een uurtje naar de paarden. Niet eens rijden, maar gewoon ff kletsen, (te lang) staan en kwartiertje longeren.. Ik wil het niet opgeven en stil zitte...