Nou ben ik er niet echt mee opgegroeid, de liefde voor dieren. Mijn moeder was altijd wel een dierenvriend, maar mijn vader helemaal niet. Zelf was ik altijd al gek op alle dieren. Paarden vooral.. ooit wilde ik er een voor mijzelf.
Maar tot op heden is dat nog niet gelukt.... Maar goed.. je kunt niet alles hebben en we moeten realistisch blijven. Gelukkig ben ik gezegend met een man die ook stapel is op dieren en kom ik niks te kort.
Zo hebben we Bob, een goudvis wat ooit een klein goudvisje was maar inmiddels is uitgegroeid tot formaat karper. Bob woonde eerst bij Romee toen ze nog thuis woonde en Bob verhuisde mee toen ze ging samen wonen. Uiteindelijk was het toch handiger als Bob elders ging wonen en ik dacht toen nog.. ach, hoe oud wordt zo’n vis immers. Daar zijn we (heel oneerbiedig) zo weer van verlost. Dus Bob mocht bij ons komen wonen. Het jammere was, dat Bob in het bezit was van een redelijk groot onderkomen. Maar omdat ik altijd goed wil zijn voor alle dieren moest Bob natuurlijk wel zijn riante villa kunnen behouden. Eerst was Bob nog samen met een soortgenootje, maar die liet al snel het leven. Uiteindelijk hebben we nog een aantal verschillende vissen erbij gehad. Maar Bob hield niet van delen en tiranniseerde elke andere vis de bak uit....Tot de dood er op volgde. Inmiddels zijn we kleiner gaan wonen, Bob is natuurlijk (weer) mee verhuisd en zijn villa staat om eerlijk te zijn best wel in de weg. Maar goed, hoe oud wordt een goudvis immers....(zucht)..(grapje)... helaas is Bob aan 1 oog blind, of staar, geen idee. Al lijkt hij er weinig last van te hebben. Hij komt aan de oppervlakte als je op het glas tikt en hij eet uit je hand.
Super schattig ..en natuurlijk hou ik van Bob en weet ik zeker dat ik ga janken als hij naar de eeuwige jachtvelden verhuist. We hebben het er wel eens over hoe oud Bob zou moeten zijn.. misschien 12, de ander zegt 15 of 17.. ik weet het eigenlijk niet. Ik hoop gewoon dat hij nog even mee gaat ..want wat moet ik anders met dat grote gapende gat in de woonkamer waar nu nog Bobs villa staat...
Het is toch altijd wel een ding... als je besluit dieren te nemen .. dan doe je dat wel overwogen, tenminste. Dat doen wij. Niet dat ik uit noodzaak nooit een kat heb hoeven herplaatsen. Want als ik dat niet had gedaan had ik het zelf door stress waarschijnlijk niet overleeft. Gelukkig zijn ze allen super goed terecht gekomen en hebben het misschien zelfs nog beter dan bij mij. Los laten noem ik dat en dat went en gaat me gelukkig uiteindelijk ook goed af.
Het is anders als een van je dieren komt te overlijden. Dat is vreselijk, niet te bevatten en iets wat je ver voor je uit schuift zodra je een huisdier aanschaft. Nu ik dit schrijf ligt Sam in zijn mand, zijn dekentje over hem heen luid te snurken. Sam is bijna 9, in november om precies te zijn. Ik kan en wil me nog niet voorstellen dat hij er straks niet meer is. We krijgen ook nooit meer zo’n lieve, makkelijke, luie, gekke, grappige knuffelige, malotige hond. Het enige nadeel van Sam, hij wil niet lopen, hij is liever lui dan moe. Als Rink en ik gaan wandelen laten we hem zelfs liever thuis omdat hij niet vooruit te branden is. Dus heb ik nu gezegd dat er een karretje moet komen, want ik til me een breuk en daar heb ik geen zin meer in... In het verleden hebben we trouwens ook al eens een karretje gehad. We waren in Italie en we konden werkelijk niets ondernemen omdat “mijnheer” geen zin had. Bij een lokale dierenwinkel hadden we toen een hondenkinderwagen gekocht. Zo een voor chihuahua’s ... geen gezicht natuurlijk, zo’n groot wit gevaarte in zo’n veel te klein karretje. Die Italianen lachten zich een ongeluk en wij liepen tamelijk voor l*l. Maar goed, we konden wel weer op pad.
Nu moet er maar een ander karretje komen, zodat ik in elk geval van huis kan komen. Daarna gaat het vaak wel weer. Maar buiten het (niet) lopen om, is het de meest ideale hond. Ook nu we kleinkinderen hebben. Ze kunnen (Per ongeluk) met vingertjes in de ogen prikken, op hem zitten etc, hij vind alles goed... En als je dan bedenkt dat mensen hem als “gevaarlijk” typeren kan ik er met mijn pet niet bij.. hoezo vooroordelen... Misschien toch even verder kijken dan de neus lang is? 😉😉
Maar goed, al met al geeft een huisdier een mens ontzettend veel liefde en levensgeluk... en daar doen we het toch allemaal voor?...
Comments
Post a Comment