Liekepiekster

We zijn er bijna... ken je dat tv programma van omroep Max waarbij mensen op leeftijd een rondreis met caravan maken? Slow tv noemen ze het .... Door er alleen maar naar te kijken geniet ik al met volle teugen. Ik ben er uit, ik wil dat later als ik groot ben ook. Nu is het zo dat ik met mijn 47 nog te piep ben waarschijnlijk, maar toch denk ik dat ik er nu al tussen zou passen. Ik hou zo van dat relaxte, de rust, natuur, stadjes en bezienswaardigheden bezoeken... geweldig. Nu is Rink iets ouder, dus waarschijnlijk “mag” ik al eerder mee dan verwacht. 🤪 We kamperen al jaren.. menig kampeerder zal zeggen dat het weinig met kamperen van doen heeft. Maar voor mij is dit het geluk, mijn eigen klein huisje op wielen die me overal naar toe brengt waar ik... en mijn lief (want die stuurt) heen brengt. Eigenlijk waren we een beetje verwent. Er werd alleen gekampeerd in de zomer en dan vooral zo zuidelijk mogelijk. 3 weken per jaar mocht ons heiligdom naar buiten, waarna hij weer vo...

Anderhalve week po... Ik hoor je denken “po” ?... dat is een interessant woord voor “post operation”. 😁 Mijn herstel gaat zoals in de vorige post voorspoedig. Ik heb het dan voornamelijk over het helen van de wonden en het verkleuren naar een normale huidskleur van mijn bovenlijf. Toch... als ik in de spiegel kijk herken ik dat stuk van mijn lijf totaal niet. Ik moet echt een stukje naar boven kijken wil ik zien dat ik het ben.. dat is best gek, dat mijn hoofd niet meer bij een deel van mijn lijf past. Ik denk dat het een kwestie van wennen is. Dat je het op een gegeven moment niet meer ziet. Of er tenminste niet meer op let. Daar hoop ik op. Dat ik niet ga letten op anderen, dat ik me ga afvragen of ze het zien? Wat ze zullen denken enzovoorts. Natuurlijk moet ik me daar vervolgens niets van aantrekken... Ik ben benieuwd of me dat lukt. Ik ga het in elk geval proberen. (Maar nu ik het even terug leest denk ik .... stel je niet aan, er is waarschijnlijk niemand die het...

Een stukje over jezelf  is altijd handig om mee te beginnen... dus ja, wat ik zal ik zeggen. Ik ben dus Angelique, getrouwd met Rink moeder van 3 volwassen kinderen en een bonus dochter. Tevens oma van 2 geweldige kleinkinderen.  Ik hou altijd al wel van schrijven, eerder had ik al een blog, deze ging voornamelijk over mijn kattenperikkelen. Op een gegeven moment werd me dat te eenzijdig en kwam de klad er in.  Dus bij deze dus een nieuwe poging. Ik zal voornamelijk schrijven over mijn leven. Misschien niet bijster interessant maar dat maakt niet uit, als ik mijn ei maar kwijt kan ;-)  Het zal voornamelijk gaan over mijn (nieuwe)leven hier in Drenthe, mijn katjes, het paardrijden, het kamperen, mountainbiken en wandelen in de natuur, misschien ook wel over werk, maar dat bij voorkeur zo min mogelijk. Maar misschien ook mijn struggle, want laten we eerlijk zijn... ook mijn leven is niet zo mooi als het soms lijkt op facebook of instagram. ...

24 mei, 2020 Eigenlijk ben ik nooit echt tevreden geweest met mijzelf en daarmee bedoel ik mijn uiterlijk … Eigenlijk is dat niet helemaal waar. Ik denk dat het tot een jaar of 12/13 prima was. Het begon met een brilletje, een opmerking hier en daar. Het pesten op de lagere school in de laatste klas. Ik denk dat dit alles bijgedragen heeft aan mijn onzekerheid. Achteraf heb ik het me allemaal veel te veel aangetrokken. Maar zeg dat maar eens aan een meisje van die leeftijd. Die ziet dat niet...helaas. Had ik het maar gezien, dan was het allemaal anders gelopen. Ik heb jaren gekampt met een eetstoornis, wat begon op mijn 17e. Inmiddels heb ik het wel onder controle, maar soms komt dat stemmentje weer om de hoek en dan valt het niet altijd mee. Ik denk dat je een eetstoornis voor life hebt, niet voor even helaas.  Om mijn verhaal niet te lang te maken..maken we even een sprongetje. Na 3 kinderen, inclusief lang borstvoeding geven. Waren mijn boobies niet meer wat het geweest was....