We zijn er bijna... ken je dat tv programma van omroep Max waarbij mensen op leeftijd een rondreis met caravan maken? Slow tv noemen ze het .... Door er alleen maar naar te kijken geniet ik al met volle teugen. Ik ben er uit, ik wil dat later als ik groot ben ook. Nu is het zo dat ik met mijn 47 nog te piep ben waarschijnlijk, maar toch denk ik dat ik er nu al tussen zou passen. Ik hou zo van dat relaxte, de rust, natuur, stadjes en bezienswaardigheden bezoeken... geweldig. Nu is Rink iets ouder, dus waarschijnlijk “mag” ik al eerder mee dan verwacht. 🤪
We kamperen al jaren.. menig kampeerder zal zeggen dat het weinig met kamperen van doen heeft. Maar voor mij is dit het geluk, mijn eigen klein huisje op wielen die me overal naar toe brengt waar ik... en mijn lief (want die stuurt) heen brengt.
Eigenlijk waren we een beetje verwent. Er werd alleen gekampeerd in de zomer en dan vooral zo zuidelijk mogelijk. 3 weken per jaar mocht ons heiligdom naar buiten, waarna hij weer voor een heel jaar de stalling in moest. Hoe zonde eigenlijk. Maar ja, we zagen ons echt niet in Nederland kamperen,.. bij de boer, in de regen en de kou. Nee, dat was echt niets voor ons...
Toch,... langzaam aan veranderde dat een beetje. Er kwam zo nu en dan een weekendje hemelvaart en zelfs een weekendje oktober bij. Zo met zijn tweeën, zonder kinderen was het eigenlijk zo gek nog niet. Lekker wandelen in de voor of najaarszon. Bij terug komst het kacheltje aan, wijntje, toastje. S’ochtens idem, maar dan met een warm croissantje en verse koffie.. wie doet je wat.
Toch,,,, een heel jaar zo kamperen was echt niets voor ons!!
Maar toen kwam corona en mijn gezondheidssituatie... Nu moet ik zeggen dat we heerlijk wonen, bij prachtige natuurgebieden, lekker rustig waar ook de kachel aan kan het de wijn rijkelijk kan stromen.
Toch .... wilde ik kamperen. Dus toen ik een keer aan het wandelen was, zo vlak bij huis, kwam ik langs een boeren mini camping. Het leek open, er stonden een paar caravans.. maar er was weinig beweging. Een alleraardigste mijnheer kwam naar me toe lopen en gaf aan dat ze zeker open waren. Dat de weekenden vooral bevolkt werden door een paar vaste kampeerders maar dat men wel zelfvoorzienend moesten zijn.
Nu zijn we niet zelfvoorzienend in de zin van een douche, maar we hebben verder alles aan boord en we wonen dichtbij. Dus om te douchen kunnen we gewoon naar huis.
Dus zo gezegd zo gedaan en het eerste weekend was al snel voorbij. Niks koud, kacheltje aan. Maar heerlijk zonnig en warm. Zelfs de vaste kampeerders waren gezellig... Lia en Peter van in de 70, Karin en Henk van eind 60 en de eigenaren waren ook iets in die richting. We werden als familie opgenomen. Samen een keer koffie drinken, elkaar helpen met klusjes rondom de caravan. (Uiteraard op gepaste afstand). ik kreeg oprecht dat gevoel van wat ik eigenlijk altijd al wilde “ we zijn er bijna”... ☺️
Inmiddels zijn we een paar weekenden verder en staat pinksteren voor de deur. 1 weekend heb ik over moeten slaan ivm mijn operatie. En er slapen is nog steeds geen succes ...Maar zo snel het kon zat ik er weer met mijn boekje en een theetje. (Wijn is even niet handig met die pillen). We hebben zelfs besloten om het hele seizoen maar te blijven. Naar Italie gaat dit jaar toch niet door en we komen er heerlijk tot rust. Sochtends stappen we in ons autootje om 3 minuten later thuis onder de douche te stappen en vervolgens weet ik niet hoe snel ik weer terug moet gaan.
Ja ik weet het nu zeker. Ik kan best een keer met zo’n groepsreis mee, maar ik wil toch nog wel even wachten... want bijna is nog niet helemaal ...
Comments
Post a Comment