Terug roep actie!

Na een vliegende start na de operatie ben ik momenteel weer even terug geroepen... letterlijk en figuurlijk. Vol goede moed en mijzelf compleet negerend deed ik bijna net of er niets gebeurd was. Eigenlijk dacht ik na 2 weken al wel weer aan het werk te kunnen. Ook de slapeloze nachten vol pijn was ik na een paar uur opstarten gemakshalve snel vergeten.

Helaas, mijn lijf was het niet eens met mijn negerende gedachten. Vorige week kreeg ik een ontsteking op het “drielandenpunt” klinkt heel raar misschien. Maar dit is waar alles samenkomt.. Ik zal maar niet in detail treden, maar ethisch ziet het er niet uit en het is nog best pijnlijk ook. Redelijk in paniek, (zo hypochondrisch ben ik wel) belde ik met de arts... mevrouw, rustig aan, veelvuldig spoelen en droog houden was het advies. Dus zo gezegd zo gedaan.. ik bleef spoelen.. maar beter werd het niet. Nu, 5 dagen verder is er zelfs aan de andere kant ook een ontsteking bij gekomen. Ik was nog vergeten te vertellen dat de verpleegster een stuk of 3/4 hechtingen was vergeten te verwijderen. Dus mijn lief is met pincet en schaar aan de gang gegaan.. Dit was een vrij pijnlijke aangelegenheid kan ik je zeggen. Gelukkig waren dit niet de plekken waar het nu ontstoken is, maar wilde het toch nog even kwijt. Dit zijn trouwens de momenten waarbij je nog meer van je partner gaat houden. Want ondanks dat het geen pretje was.. hij deed het met zorg en liefde.

Maar goed, gister was ik toch wel even verdrietig. Dat mijn lichaam niet doet wat ik wil.. dat ik haast kapot ben als ik de trap op loop. Dat ik geen uur aangesloten slaap van de pijn in mijn heup, rug en bekken. Dat ik het nog steeds niet heel mooi vind, dat de littekens zo enorm zichtbaar zijn. Ik wil gewoon kunnen tillen, weer net zo snel als anders taakjes doen, ik wil mountainbiken, paardrijden, wandelen.. mijzelf weer gewoon mijzelf voelen zonder pijn en vermoeidheid.

Misschien moet ik toch eerst “echt” rustig aan doen, in hoofd en lijf. Dus heb ik besloten om deze week niets, maar dan ook niets te doen. Huispak, thee, gezonde voeding. Het huishouden kan echt wel even wachten en manlief wil met liefde alles voor me doen. Als ik me lichamelijk goed ga voelen, gaat dat vanzelf ook in mijn hoofd, ga ik dan maar van uit.
Het is trouwens niet alleen mijn lichamelijk conditie hoor. De afgelopen jaren is er best wel wat gebeurd en nog steeds eigenlijk. Dit vergt ook veel van een mens. Die constante gedachten van onzekerheid, het afscheid nemen van van alles en nog wat. Het verwerken van een verlies wat zelf gekozen is, maar wat in je hart niet lukt.

Maar goed, ik ben een bikkel en alles komt altijd goed... Ik moet gewoon denken.. kan ik het veranderen? Nee, laat het dan los.. kan het wel? Ga er voor.... zo makkelijk kan het zijn...  🍀🍀